خاطره ای از زله هولناک شهربم

فوق العاده: در سالگرد زله بم، با او ملاقات كردم. 15-10 قدم جلوتر از ورودی بهشت زهرای بم نشسته بود، قرآن می خواند و دفترچه ای با اسم های خط خورده و خط نخورده دستش بود كه گاهی به آن نگاهی می انداخت. جلوتر كه رفتم دفترچه را پنهان كرد، مثل بغضش.

    صدیقه كوهساری، غسال بهشت زهرای بم است، اما هیچ كدام از رفتگان زله بم را نشسته و فقط آنها را در كانال های عمیقی كه در سر تا سر قبرستان حفر شده بودند به خاك سپرده است. او از 30 سالگی بیوه شده، حدود 20 سال است با وجود داشتن مهارت بهیاری و ماشین نویسی، غسال است. 5 بچه یتیم را بزرگ كرده و برای زندگی كردن، آنقدر مرده شسته كه دیگر حسابش دستش نیست. همین حالاكه گفت وگو را می خوانید، چند روزی است صاحبخانه، او و بچه هایش را از خانه بیرون كرده است و آنها كانكسی را با اجاره بهای ماهانه 40 هزار تومان اجاره كرده اند.
    خاطره های صدیقه از بم، پر از تل های آوار است و تن های متلاشی و چهره های خاك گرفته ای كه چشم هایشان از درد و وحشت، بازمانده اند و بدی ماجرا این است كه او هیچ كدام این خاطرات را حتی یك لحظه فراموش نمی كند.